Տղան անուշ մի թախիծով խղճում էր իրեն։ Կռվի մասին մտածում էր որպես եղած բանի, իրեն տեսնում էր ջարդված, բայց աղջկա աչքերի մեջ շիտակ նայելիս։
Պատմվածքի հերոսը շատերի համար կարող է օրինակ ծառայել, քանի որ նրան չէր հետաքրքրում ոչինչ, բացի նրանից, որ կարողանա գլուխը բարձր պահել և ինքն իր առաջ իրեն մեղավոր չզգա։ Տղան վախենում էր, բայց գնաց կռվի, քանի որ հասկանում էր, որ չի կարողանա նայել աղջկա աչքերի մեջ և ամեն ինչ արեց, որ հասնի իր նպատակին։
Անի Գրիգորյան 