Ճամփորդելու համար առաջին հերթին պետք է հետաքրքիր խումբ, իսկ մեր խմբում հետաքրքիր մարդկանց պակաս չէր զգացվում։ Շատ սպասված, բովանդակալից և մեր սպասելիքները արդարացված ճամփորդություն էր։ Սկսեմ մեր քայլարշավից դեպի թաքնված ջրվեժ։ Երկրորդ անգամ էի գնում, բայց ճանապարհը նույնքան առեղծվածային էր, իսկ ջրվեժը էլ ավելի գեղեցիկ․․․ Ինչպես միշտ, նկարվեցինք, զվարճացանք և հետ վերադարձանք։
Անաչափ հոգնել էինք, բավականին ցուրտ էր, սակայն երեկոյան զրույցները իսկապես կարողանում են ջերմացնել։ Ես միշտ եմ սիրել զրուցել ու շատ խոսել, իսկ մեր ուսուցիչների պես ողջամիտ մարդկանց հետ զրուցելը պետք է պարզապես վայելել։ Իսկ երբ դրա հետ մեկտեղ կարող ես նայել պատուհանից և տեսնել սքանչատես Գոշավանքը, խեսքերը դառնում են ավելորդ։
Իսկ հիմա կպատմեմ ճամփորդության իմ ամենասիրելի հատվածը՝ քայլարշավը դեպի հրաշագեղ Գոշա լիճ։ Քայլեցինք բավականին երկար, ճանապարհն էլ հեշտ չէր, բայց երբ տեսա, թե ինչի համար ենք այդքան քայլել, մոռացա ամեն ինչ։ Այդ անսահման գեղեցկությունը, մաքուր օդը քեզ ստիպում են զգալ, թե ինչ է ազատությունը, պարզությունը․․․ Օրվա երկրորդ կեսը անցավ Դիլիջանում․ շրջեցինք, ընթրեցինք, սակայն ցրտի պարճառով չկարողացանք երկար քայլել և վերադարձանք հյուրատուն։
Եկավ վերջին օրը, հենց առավոտյան էլ դուրս եկանք հյուրատնից, քանի որ պետք է գնայինք Դիլիջանի ազգային պարկ, եղջերուներին տեսնելու։ Բնությունը, իհարկե, չի դադարում մեզ զարմացնել, եղջերուները շաաաատ լավն էին, կարծես հասկանային և զգային մեր ամեն ժեստը և բառը, նրանց հետ կարելի է շատ երկար ժամանակ զբաղվել և չհոգնել, սակայն մեր ժամանակը, ցավոք, այդքան էլ շատ չէր․․․
Անի Գրիգորյան 