Պատմվածքը Սաթենիկ տատի և իր գոճիի մասին է, որին ամեն տարի բերում են, պահում: Այդպես բոլորն են անում, իսկ նոր տարուն մորթում և ուտում են: Բայց Սաթենիկ տատիկը տարբերվում էր բոլորից: Նա սիրով էր սպասում իր գոճիին, սորով էր կերակրում, անգամ բառեր էր սովորեցնում: Գոճին, ում անունը, իմիջայլոց, Մաշո էր (այդ անունը արդեն, երևի, 20 տարի Սաթենիկ տատը ամեն գոճուն էր տալիս), լավ գիտեր. երբ ասում էին «պառկի´ր», պառկում էր…
Ահա եկավ նոր տարուն նախորդող կիրակին, երբ բոլորը մորթում էին իրենց խոզերին, իսկ Սաթենիկ տատը գյուղից հեռո տարավ իր Մաշոյին, քանի որ սիրում էր իրեն: Այսպես բոլորս, կապ չունի, թե ինչպես, երբ սիրում ենք, ամեն կերպ փորձանքից հեռու ենք պահում, պաշտպանում ենք: Իսկ Սաթենիկ տատը բարության և սիրել իմանալու լավ օրինակ է…
Անի Գրիգորյան 